ਪ੍ਰਭਜੋਤ ਕੌਰ

ਹੌਲੇ ਹੌਲੇ ਕੋਮਲ ਕਦਮੀਂ,
ਬੱਦਲ ਜੁੜਦੇ ਜਾਂਦੇ ।
ਕਾਹਲੀ ਪੌਣ ਕੰਧਾੜੇ ਚੜ੍ਹ ਕੇ
ਘੁੱਟ ਘੁੱਟ ਜੱਫੀਆਂ ਪਾਂਦੇ ।

ਗਹਿਰੀ ਧੁੰਦ ਜਹੀ ਹੈ ਪਸਰੀ
ਸ਼ਾਮ ਢਲੀ ਨਾ ਹਾਲੇ ।
ਏਸ ਪੜਾਅ ਤੇ ਸੂਰਜ ਲੱਥਾ
ਦੇਖ ਬੱਦਲ ਘੁੰਘਰਾਲੇ ।

ਭੇਦਾਂ ਭਰਿਆ ਇਕ ਸਨਾਟਾ
ਵਾਦੀ ਉੱਤੇ ਛਾਇਆ।
ਕਾਬਲ ਨਾਲ ਪਹਾੜਾਂ ਘਿਰਿਆ
ਜਾਪੇ ਜਿਵੇਂ ਇਕ ਸਾਇਆ ।

ਚਿੱਟੀ ਦੁਧ ਬਰਫ਼ ਦੇ ਕਿੰਗਰੇ
ਨੈਣੋਂ ਓਹਲੇ ਹੋਏ ।
ਬਸ ਇਕ ਗਗਨ ਸਲੇਟੀ ਰੰਗਾ
ਉੜ ਧਰਤੀ ਨੂੰ ਛੋਹੇ ।

ਬੇ-ਪੱਤੇ ਰੁੱਖਾਂ ਦੀਆਂ ਸ਼ਾਖ਼ਾਂ
ਘੋਰ ਗ਼ਮਾਂ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬੀਆਂ ।
ਇਉਂ ਜਾਪਣ ਜਿਉਂ ਏਸ ਸੁੰਞ ਵਿੱਚ
ਪੋਟੇ ਪੋਟੇ ਖੁੱਭੀਆਂ ।

ਪਰ ਇਕ ਅਹਿਲ ਅਡੋਲ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ੀ,
ਖਿਲਰੀ ਵਾਂਗ ਵਿਰਾਨੀ ।
ਬਰਫ਼ਾਂ ਲੱਦੀ ਰੂਹ ਧਰਤੀ ਦੀ
ਇਕ ਬੇਦਾਗ਼ ਕਹਾਣੀ ।

ਕਿਰੀਆਂ ਫੇਰ ਬਰਫ਼ ਦੀਆਂ ਪੱਤੀਆਂ
ਕਿਰੀਆਂ ਕੋਮਲ ਪੈਰੀਂ ।
ਬਿਨਾਂ ਅਵਾਜ਼ ਧਰਤ ‘ਤੇ ਲੱਥੀਆਂ,
ਬਦਲਵਾਈਆਂ ਖੈਰੀਂ ।

ਚੁੱਕ ਪਰਦਾ ਬਾਰੀ ‘ਚੋਂ ਦੇਖਾਂ
ਕੁਦਰਤ ਟੂਣੇਹਾਰੀ ।
ਕੋਮਲ-ਅੰਗੀ ਨੇ ਕਿੰਜ ਕੱਜੀ
ਜੀਵਨ ਦੀ ਚਿੰਗਾਰੀ ?

ਇਕੋ ਚਿੱਟੀ ਚਾਦਰ ਵਿਛ ਗਈ
ਦੂਰ ਦੂਰ ਤਕ ਸਾਰੇ ।
ਇਕੋ ਰੂਪ ਨੇ ਛੰਨਾਂ ਝੁੱਗੀਆਂ
ਮਸਜਦ, ਮਹਿਲ, ਮੁਨਾਰੇ ।

ਰਾਤ ਹਨੇਰੀ; ਪਰ ਚਾਨਣ ਵਿੱਚ
ਜਾਪੇ ਨ੍ਹਾਤੀ ਧੋਤੀ ।
ਲਾਟ ਰੂਪ ਦੀ ਬਰਫ਼ ਚਾਨਣੀ
ਦਘੇ ਪਿਆਂ ਜਿਉਂ ਮੋਤੀ ।

“ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕਿੱਥੇ ?’ ਮੈਂ ਪੁੱਛਦੀ,
“ਹੈ ਇਹ ਯਖ਼ ਘਾਤਕ ਜ਼ਹਿਰੀ ।”
ਨਿੱਘ ਬਿਨਾਂ ਨਾ ਜੀਵਨ ਧੜਕੇ
ਹੱਥ ਮੌਤ ਦਾ ਕਹਿਰੀ ।

“ਪੁੱਜਾ ਹੈ ਅੱਜ ਰੂਪ ਸਿੱਖਰ ‘ਤੇ”.
ਆਖੇ ਕੋਲੋਂ ਕੋਈ ।
“ਸੁੱਚੀ, ਕੂਲੀ, ਕੋਮਲ ਕਾਇਆਂ
ਇਸ ਧਰਤੀ ਦੀ ਹੋਈ ।”

“ਪਰ ਜੀਵਨ ਦਾ ਰੂਪ ਸਿੱਖਰ ‘ਤੇ
ਨਾ ਤਨ ਸੁੱਚਾ ਕੂਲਾ ।
ਜੀਵਨ ਜਿੰਦ ਦੀ ਘਾਲ ਘਾਲਣਾ
ਚੁੱਪ ਪੀੜਾਂ ਦਾ ਜੂਲਾ” ।

ਹਵਾ ਰੁਮਕ ਪਈ ਪਲ ਪਿੱਛੋਂ,
ਸ਼ਾਖ਼ਾਂ ਕੰਬਣ ਲੱਗੀਆਂ ।
ਧੜਕ ਰਹੇ ਜੀਵਨ ਦੀਆਂ ਲਹਿਰਾਂ
ਵਿੱਚ ਖ਼ਲਾਅ ਦੇ ਮਘੀਆਂ ।

ਦੂਰੋਂ ਦੂਰੋਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਮੁੜੀਆਂ
ਲੈ ਕੇ ਨਿੱਘੀਆਂ ਸੂਹਾਂ ।
ਗੋਰੇ ਮੂੰਹ ‘ਤੇ ਪਾਏ ਲਕੀਰਾਂ
ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਘੁਲਿਆ ਧੂੰਆਂ !