ਜਾ ਕੇ ਤੇ ਇਹ ਜੁਆਨੀ
ਮੁੜ ਕੇ ਕਦੀ ਨਾ ਆਉਂਦੀ !
ਸਾਗਰ ‘ਚ ਬੂੰਦ ਰਲ਼ ਕੇ
ਮੁੜ ਸ਼ਕਲ ਨਾ ਵਖਾਉਂਦੀ ।
ਇਕ ਦੋ ਘੜੀ ਦੀ ਮਿਲਣੀ
ਕਿਸੇ ਅਜ਼ਲ ਤੋਂ ਲੰਮੇਂ,
ਹਰ ਆਹ ਫਿਲਸਫ਼ੇ ਦਾ
ਕੋਈ ਗੀਤ ਗੁਨਗੁਨਾਉਂਦੀ ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਮੇਲ ਹਰਦਮ ,
ਆਸਾਂ ‘ਤੇ ਰਹਿਣ ਨੱਚਦੇ ,
ਆਵੇ ਨਿਗਾਹ ਤੋਂ ਛੋਹਲੀ
ਪਈ ਮੌਤ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੀ ।
ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਰਾਸ ਲੁੱਟ ਲਈ ,
ਮਹਿਰਮ ਦੇ ਲਾਰਿਆਂ ਨੇ ,
ਗੰਗਾ ਵੀ ਚਾਤ੍ਰਿਕ ਦੀ ,
ਨਹੀਂ ਪਿਆਸ ਹੈ ਬੁਝਾਉਂਦੀ ।
ਰੱਬ ਨਾ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਸੁਣਿਐਂ ,
ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਇਸ਼ਕ ਰੱਬ ਹੈ ,
ਕਿਉਂ ਜੱਗ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਵੈਰੀ ,
ਹੈ ਸੋਚ ਵੈਣ ਪਾਉਂਦੀ ।
